ΑΣΤΕΙΟ

Είχα πληροφορηθεί από έγκυρες πηγές πως κάπου εδώ γύρω ήταν το σπίτι των γονιών μου. Για να είμαι λοιπόν όσο το δυνατόν πιο κοντά τους, κοιμόμουν τις νύχτες στις καμπίνες των πλοίων που εκτελούσαν ξεχασμένα δρομολόγια στις πιο απίθανες γωνιές του πλανήτη, πράγμα καθόλου εύκολο αφού μέσα σ’ αυτά τα πλοία, όπως άλλωστε θα γνωρίζετε, δε νυχτώνει ποτέ. Κλόουν και ταχυδακτυλουργοί εξοπλισμένοι με σωσίβια, φιάλες οξυγόνου και άλλα αστεία μα και μακάβρια αξεσουάρ τριγυρνούσαν χορεύοντας χωρίς μουσική στους διαδρόμους και τα καταστρώματα, ώσπου καμιά φορά κάποιος φώναζε πως έπιασε ένα πολύ μεγάλο ψάρι, κι έβγαιναν τότε τρέχοντας όλοι έξω να το δουν. Κι όσοι επιζούσαν από το ποδοπάτημα έβλεπαν μόνο κάτι πορτοκαλί σκιές μέσα στο μαύρο που αναβόσβηναν σα νέον γράμματα κι ανακατεύονταν κι έλεγαν, τώρα μπορείτε να γελάσετε με την ψυχή σας. Δε θα φτάσουμε ποτέ.
(ε.σ.)
φωτο:Ειρήνη Σουργιαδάκη