Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Οδός Λήθης 3.836, Διαμέρισμα πρώτο, Όροφος πρώτος


Σελίδα ημερολογίου Νεαρού άντρα

«Πεντηκοστή μέρα του Νέου Έτους»


«Το πρωί παρατηρούσα το βάρος του σύμπαντος στο παράθυρο. Η επανάληψη καρέ αφήνει τη συνέχεια με ένα κενό. Ξέρω πως δεν είναι έτσι (ή κοιτούσα αλλού). Ό, τι έχει περάσει φαίνεται μια στιγμή. Κι όμως από μια τυχαία συνάντηση γλώσσας γίνεται όλος ο χρόνος. Ο χρόνος ολόκληρος. Έχει αέρα απόψε. Καρφώνω το μυαλό στους εντοιχισμένους ήχους. Γαυγίσματα, κόρνες, νανουρίσματα και σιωπές. Η σιωπή στην επιφάνεια και οι ήχοι πίσω. Αυτό συμβαίνει κυρίως τα βράδια. Προσθέτω στη μνήμη στερέωση, αλλά πάντα σε μικρές δόσεις. Κάποιος πέρασε και μιλούσε μόνος. Η ώρα είναι περασμένη. Όπως πάντα πριν. Βουτάμε στην εποχή των ιπτάμενων μπαλκονιών».

α.κ.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Γιάννης Ζελιαναίος, ο Διάβολος πάνω σε στρατσόχαρτο


Τετάρτη 24 Μαρτίου και μετά της 20:00

στο cafe bar 37, Εμμανουήλ Μπενάκη 37 και Σόλωνος, (Τηλ. 210-3815429)

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Γιάννη Ζελιαναίου

«Ο Διάβολος πάνω σε στρατσόχαρτο» από τις εκδόσεις Ενδυμίων

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Η νόσος των δακρύων σε αριθμούς


Κρατάει στα χέρια της μια μεγάλη σκάλα κάποιος της ανοίγει την πόρτα μπαίνει στο σούπερ μάρκετ τοποθετεί τη σκάλα στη μέση ενός διαδρόμου ανεβαίνει στο δεύτερο στο τρίτο σκαλοπάτι κοιτάζει προσεχτικά στα ράφια θέλει να βάλει στο καλάθι της δεκάδες μπουκάλια μαλακτικο ρούχων και διακόσια πενήντα φακελάκια έτοιμες σούπες σε σκόνη τα κοιτάζει προσεχτικά σε λίγο θα τα αγοράσει αφού πρώτα βεβαιωθεί πως περιέχουν αρκετά συντηρητικά ώστε να μην αποκτήσει καμία νέα ρυτίδα αυτό το μήνα.
Γυρίζει στο σπίτι της βάζει κρέμα ημέρας κρέμα νύχτας κρέμα μέρα νύχτα κρέμα σώματος κρέμα ματιών κρέμα σώμα μάτια δεν υπάρχουν ακόμα κρέμες γι’ αυτό που την απασχολεί αλλά δε βαριέσαι καταπίνει τέσσερα ροζ χάπια με εκχυλίσματα σπάνιων φυτών του Αμαζονίου δεκαεπτά γαλάζια χάπια που καταπολεμούν τη νόσο των δακρύων βάζει ένα μακρύ βυσσινί νυχτικό μπαίνει μέσα στο ψυγείο και κοιμάται ξυπνάει νωρίς από τη φασαρία της βιοτεχνίας με τους καθρέφτες ακριβώς απέναντι απ’ το σπίτι· στον ύπνο της όμως γελάει τόσο πολύ που το ψυγείο τραντάζεται γελάει για ώρες ονειρεύεται, λέει, πως κάτι μυστήριοι άνθρωποι αυτοκτονούν μέσα στους καθρέφτες της βιοτεχνίας, κάποτε- θέλοντας να διαπιστώσω το εύρος της αποτελεσματικότητας των φαρμάκων- της διηγήθηκα μια πολύ θλιβερή ιστορία για έναν ηλικιωμένο κύριο που σκοτώθηκε πέφτοντας μια νύχτα σ’ έναν υπόνομο ενώ η οικογένειά του έτρωγε και έπινε και γλεντούσανε σε μια ταράτσα κι αυτή σοβάρεψε ακόμα περισσότερο το άκαμπτο πρόσωπό της και είπε:

Ο θάνατος είναι πάντα μια αστεία υπόθεση.

ε.σ.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010