Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Επικήδειος*


artwork by Giorgos Tsopanos

Ξόδεψα όλη την ημέρα μου κάνοντάς την κομματάκια. Μια λέξη που συνήθιζε να επαναλαμβάνεται εκνευριστικά συχνά, δεν ήρθε να μου χτυπήσει την πόρτα. Νευρίασα πολύ, πέταξα όλα μου τα ρούχα στον κάδο ανακύκλωσης και φόρεσα χιλιάδες ξεθωριασμένες σερπαντίνες, είμαι έτοιμη για κατανάλωση. Η πόλη πάγωσε ολόκληρη και γυαλίζει προκλητικά. Τα αστέρια σβήνουν ταπεινωμένα. Κυνηγάω μανιωδώς κάτι ιριδίζοντα χρώματα πετρελαίου που μου διαφεύγουν, αυτή είναι η αποστολή μου, ωστόσο είναι πολύ περίεργο που κανένας άνθρωπος πάνω στη γη δεν σκέφτηκε ν' ανάψει ένα φως μια τέτοια νύχτα. Κάνει κρύο.
Μπορεί να ζήσουμε και το αύριο, αυτό δεν το ξέρει κανείς· προς το παρόν ξεχνιέμαι παρακολουθώντας το τώρα να βάζει το χτες στο πλυντήριο και να ξεκουφαίνεται απ' το θόρυβο.

ε.σ.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

(προσωρινός) αποχαιρετισμός

Αντί επιλόγου

comic strip by Giorgos Tsopanos


Στους υγρούς μονόδρομους από ήττες, βαμμένες στους τοίχους μιας απώλειας χωρίς επιστροφές, κρατάω γερά το στομάχι, να μην ξεράσω άλλες λέξεις, να δώσω τέλος στις αφηγήσεις της απελπισίας. Ανοίγουν το στόμα μου, τα χείλη μου να σκιστούν, και σκουπιδότοπος ένα σώμα για έρωτες. Εδώ, που γίνανε όλα πρόστυχα, εδώ, που άδειασαν όλα μας τα όνειρα, μας πετάνε στα μούτρα όλες μας τις υποχωρήσεις, τέρατα να μας φάνε, να μας αφήσουν χωρίς...Δεν έχουμε άλλο τρόπο, παρά χέρια σφιχτά και δεμένα. Ακρωτηριασμένα σκιάχτρα ταράζουν τους αδιάφορους περαστικούς, κλείνουν τα μάτια, υπάρχουμε όμως, να διακόπτουμε την κίνηση βλεμμάτων άδειων και εχθρικών. Και τι να δεις; Να ακρωτηριαστείς λοιπόν. Να κουφαθείς. Χωρίς αισθητηριακούς υποδοχείς. ΑΚΥΡΟ. Που είσαι πάλι; Έχω κρυμμένα τα μάτια στις τσέπες και πως να δω; Τριμμένο στο μπλέντερ μυαλό για την πίτα της πρωτοχρονιάς. Φλουρί δεν έχει. Τέρμα τα ψιλά. Δε θέλω όνειρα. Κι όχι λυγμούς. Τέρμα σου λέω. Σταμάτα να κατέβω. Σταμάτα στο φανάρι. Δεν έχει δρόμο να περπατήσω. Άδεια η πόλη από μένα και πού να κρυφτώ; Σφυροκοπάει το όνειρο. Σφυροκοπάει στα κλειστά μας πατζούρια. Δεν έχει φως, ούτε νερό. Πώς να ξεπλύνω την ήττα; Δεμένη η ανάσα μας με ουρλιαχτά. Σε έναν τόπο χωρίς αέρα πώς να ακουστούμε; Σε ένα πλήθος βουβό πώς να χωθώ μέσα σου χωρίς να ματώσω; Καρφωμένο το μυαλό. Δε θέλω να θυμηθώ. Να μην ξεχάσω… Να μην ξεχαστώ. Θέλω ένα τώρα δικό μας. Τα χέρια μας, τα πόδια μας και το μυαλό μας πίσω. Κουφάλες που στοιβάξατε τα σώματα μας; Στρατόπεδα συγκέντρωσης οι δυτικές μητροπόλεις. Δεν έχει αέρια. Υπάρχουν πολλοί ανώδυνοι τρόποι να ακυρώσεις το μυαλό χωρίς να ματώσει. Τι με κοιτάς παράξενα; Προσπαθώ να σε δω. Χωρίς μάτια, πώς; Γιατί νομίζεις πως τρέμω; Θέλω να σε αγγίξω, χωρίς χέρια, πώς; Σε αυτό το καρναβάλι ανάπηρων, μια κόκκινη γιρλάντα εφευρίσκει το δρόμο…

Αθανασία Κρατημένου

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Πάνω


artwork by Giorgos Tsopanos


Ένας άνθρωπος με μικρά όνειρα ψαρεύει χρωματιστές ελπίδες στον υπόνομο το ξημέρωμα.
Μια από αυτές χώνεται σ’ έναν φάκελο κι έρχεται στο σπίτι του με το ταχυδρομείο.
Το μεσημέρι αυτός επιστρέφει, ανοίγει το φάκελο κι από μέσα χύνονται χιλιάδες λίτρα ζεστό αίμα.

Αυτός ο άνθρωπος με τα μικρά όνειρα, πνίγεται τελικά τη νύχτα μέσα σε μια μεγάλη κόκκινη, πονηρή ελπίδα.

ε.σ.