Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

χωρίς κανένα άλλο χρώμα στην αρχή



Αν αφήσω τις εμμονές μου ελεύθερες θα με κατασπαράξουν. Μπορεί να το κάνω μια μέρα που θα θέλω να εξαφανιστώ χωρίς ν' αφήσω ίχνη. Προς το παρόν κυκλοφορώ μ' αυτό το άχρωμο ρούχο και δε φαίνομαι. Αυτές είναι κρυμμένες στη βαλίτσα, δεν τις αφήνω να βγουν ούτε για να ανεπνεύσουν. Φοβάμαι τον έλεγχο στο αεροδρόμιο, τον αέρα όταν φυσάει δυνατά και είμαι κρεμασμένη απ' το δέντρο, τη μοναξιά και πως δε θα ρθεις. Αυτά. Τέσσερα πράγματα φοβάμαι. Τα έχω σημειωμένα σ' ένα χαρτί στην τσέπη του ρούχου για να τα θυμάμαι. Αν κάποτε βρω κάτι χρωματιστό για να φοράω θα πάω εκεί που βγάζουν τα εισιτήρια και θα σε περιμένω μέχρι να 'ρθεις ή να περάσεις απ' έξω τυχαία. Το εισιτήριο μου θα το βάλω στην τσέπη του χρωματιστού ρούχου, ακόμα κι αν εσύ δεν έρθεις ποτέ. Θα γράψω πάνω του τέσσερα πράγματα που φοβάμαι πολύ κι έτσι θα 'ναι σα να μην έφυγα. Μπορεί κιόλας να σε αφήσω να με βοηθήσεις με τη βαλίτσα. Σ' ευχαριστώ.


ε.σ.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Κόκκοι Καφέ



 
Παραγγέλνεις τον καφέ σου και κοιτάς την ώρα
Τίποτα ως τώρα
Δεν σου έχω πει
Ο καφές σου έχει έρθει κι άναψες τσιγάρο
θέλω να σε πάρω
Να φύγουμε μαζί

Κόκκοι καφέ
πρωινό καβουρδισμένο
μεσημέρι μεθυσμένο
κόκκοι καφέ
πάντα θα σε περιμένω

Πίνεις μια γουλιά, κάθεσαι σταυροπόδι,
κουνάς το ένα πόδι
κάπως νευρικά
Κάποιον περιμένεις,
Για χάρη του ανασαίνεις
Ανοίγει η πόρτα, μένεις
Δεν είναι αυτός ξανά

Κόκκοι καφέ
πρωινό καβουρδισμένο
μεσημέρι μεθυσμένο
κόκκοι καφέ
πάντα θα σε περιμένω

Μα ακόμα κι αν δεν έρθει ποτέ ξανά εκείνος
Και πεις πως είναι κτήνος
Και δεν έχει καρδιά
Εγώ θα σε κοιτάω να πίνεις τον καφέ σου
Να γλείφεις τις πληγές σου
Εδώ, παντοτινά.