Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Καιρός για χάσιμο















Στριμωγμένες λέξεις δυστυχείς
δυστυχώς
τελικότητες διπλάσιες
ο χρόνος
μαζί στο τέλος μοναξιά
στο τέλος ολομόναχοι
κρεμάστηκα στο έλατο και περιμένω να γυρίσεις.
Μέχρι
τότε υπόσχομαι
να χαμογελάω στους επισκέπτες
Καταναλώνω τον κόσμο αυτόν σα να ήταν κάποτε
Έξω από το τζάμι
ένα πρόσωπο άλλο
χτυπάει το τζάμι
και πέφτει πάνω μου
τώρα
παντού
θρύψαλλα προσώπου σπασμένου.

(ε.σ.)

Ο επόμενος θόρυβος που θα ακουστεί, θα είναι τα πόδια μας να πατάνε γερά ή να σπάνε.




Κρύβω τον ήλιο κι είμαι μέσα σε ακαδημαϊκές διαφωνίες με όλες τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση ή σε αδράνεια χωρίς ερχομό χωρίς τέλος αφού τα πλήρωσα όλα τα κρίματα της ανθρωπότητας. Ο παραλήπτης πληρώνει το τέλος, ο καλύτερος μένει στο τέλος ή ο δυνατότερος, δεν ξέρω ακόμα γιατί εγώ έφυγα πρώτη. Η κίνηση διαγράφεται ακέραια και σταθερή σε πλήρη αντίθεση με τον τρόμο που διαπερνά τα σκοτεινά παράθυρα. Η αντεστραμμένη μου αστάθεια εκφράζεται τώρα μόνο σε δωμάτια ξενοδοχείων, ξένων δοχείων και ποτήρια άδεια που εξαφανίζονται από μπροστά μου πριν προλάβω να μπω μέσα τους και τα κατοικήσω. Μου λείπει η μουσική, η αντιστροφή, η έλλειψη μου λείπει η επιθυμία της επιθυμίας, η δική μου έλλειψη, κάνε την κάπως να φανεί περισσότερο. Συγχαρητήρια, προβάρουμε στον τεράστιο αυτό καθρέφτη τις στολές των αυτοκρατόρων με σκοπό να τις ξεχάσουμε αίφνης κι όμως τις θυμόμαστε για πάντα. Η παραπομπή δεν είναι παρά πομπή επιμνημόσυνη δέηση, τα παιχνίδια τελειώνουν με άλλους όρους από αυτούς που αρχίζουν. Κορόιδεψε αυτό το κορίτσι πίσω σου και θυμήσου να πάρεις το αυτοκίνητο γιατί εγώ κοκάλωσα τώρα, θα μείνω εδώ σ’ αυτή την άθλια καρέκλα να πεθάνουμε παρέα. Εκμυστηρεύσου στα πουλιά πως δεν καταλαβαίνεις κι ύστερα πάρε το παλτό του δασκάλου και έλα να καλύψεις το κενό του πνευματικού κενού, του κενού χώρου, του κενού σώματος, αυτού του σχήματος, του σχήματος σώματος που αν δεν το αγαπήσεις δε θα γίνει ποτέ αυτό που προορίστηκε να γίνει, από ποιόν; Ο θεός δεν είναι αυτού του κόσμου, είναι ένας ανόητος θόρυβος, γι’ αυτό είναι παντού. Πάντως εγώ άλλο εννοώ όταν λέω «ύβρις».



Ας πληρώσουμε να φύγουμε.


(ε.σ.)

Λίγο μετά την ημερομηνία λήξης





Σκηνή 5


Α. Κάποτε αγάπησα μια γυναίκα. Τώρα πια δεν υπάρχει. Μόνο που και που στριφογυρίζει γυμνή στο δωμάτιο μου. Αμίλητη. Παγωμένη. Γήινη. Άϋλη. Τη φιλάω στο μάγουλο, στο μέτωπο, στο λαιμό. Κι εκείνη βρωμάει μνήμη και σκουριά.

Γ. Κάποτε αγάπησα έναν άντρα. Τώρα πια δεν υπάρχει. Μόνο που και που στριφογυρίζει απογυμνωμένος στο μυαλό μου. Δε μιλάει. Κοιτάει έξω φτιάχνοντας ένα μεγάλο παράθυρο με θέα τον κόσμο. Έτσι συνεχίζω να ζω μέσα στον κόσμο. Αυτό το παράθυρο είναι η αόρατη σύνδεση μου με αυτόν. Μόνο που έχει καρφώσει το βλέμμα του σε ένα τοπίο συναρθρωμένο από ενοχές και ήττες και μνήμες και ανθρώπινα μέλη. Τα σώματα μας στους σκουριασμένους καθρέφτες παθο-γόνων εποχών.


Σκηνή 6


Γ. Ο έρωτας του με βουλιάζει στις λάσπες της πιο κολασμένης λαχτάρας.

Α. Ο έρωτας της με απογειώνει στα ύψη τις πιο ιλιγγιώδους επιθυμίας.

Γ. Τι θες να πεις με αυτό;

Α. Εσύ.

Γ. Μόνο εσύ. Πάντα.

Α. Όσο πάντα.

Γ. Αρκεί. Έπειτα, υπάρχει κι η επανάληψη. Μια αλλαγή προσώπου ίσως. Προσωπείου βέβαια.

Α. Κι εγώ που νόμιζα…

Γ. Κάποιος άλλος. Επιτέλους. Η ποθητή αντωνυμία επιτέλους αόριστη. Να σιγοψιθυρίζει το κύριο όνομα της επιθυμίας. Πάλι και πάλι στον πιο σκοτεινό καθρέφτη του κόσμου.

Α. Στα μάτια σου.

(α.κ.)

Ένα ζευγάρι.
Έπειτα μια γυναίκα, ένας άντρας.
Πριν, μετά.
Πάντα μετά.
Ό,τι κι αν έχει ειπωθεί
μόνο μετά τη λήξη
οι λέξεις αποκτούν το βάρος τους
τη διέξοδο τους στη φωνή.
Πότε βότσαλο. Πότε πέτρα. Πότε βράχος.
Άλλοτε για να παίξεις, άλλοτε για να επιτεθείς
Κι άλλοτε απλά για να πετάξεις.

(α.κ.)

Φιλοξενούμενος... Μάνος Βαρυπάτης- 8 ποιήματα



ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ / ΑΝΤΙΦΑΣΗ

…εγώ
θα ενοχλώ λιγότερο
δε θα δαγκώνω τις μέρες σου
δε θα σε καταπίνω με τα μάτια μου
θα φυλώ τα ρούχα σου
-να έχεις τα μισά-
εσύ μόνο
δώσε μου δύναμη
για λίγες ακόμα
ασυλλόγιστες πράξεις…


_


ΠΟΙΗΜΑ

…μου δίδαξε
μέσα στην απειρία της
το άπειρο
την αγάπη
τη στιγμή
την αμφισημία των λέξεων
ξαφνικά ο πόλεμος
η σφαγή
πριν εμπεδωθούν
οι διδαχές έκλεισαν
τώρα
ημιμαθής
θ΄ αγωνιστώ


_


ΠΟΙΗΜΑ

...και η ομορφιά που άγγιξες
έχει την αβίαστη μαγεία των στίχων
που έγιναν τραγούδια


_


ΠΟΙΗΜΑ

Η ώρα περνούσε
μετανιώνοντας
και κάνοντας χαρακιές
στη μνήμη

_


ΠΟΙΗΜΑ

Θα σου πω τι έχω
μερικές πτήσεις, άνομες
μερικά αδύναμα λόγια
κάμποσους στίχους, μεστούς
κάτι γεμάτες κραυγές
και λίγες αδειανές
καρέκλες φίλων…


_


ΠΟΙΗΜΑ

…καθαροί τώρα
από τύψεις, ουρανούς και χώματα
προσπαθούμε να βρούμε το έλεος
ή έστω
μια ολοκαίνουργια βρωμιά…


_


ΠΟΙΗΜΑ

…και για πόσο ακόμα θα κρατιέμαι
από την υπόσχεση μιάς επόμενης μέρας
από το φως της
από τα δακρυσμένα μάτια σου…
Απόψε λέω να τρελαθώ

_


ΠΟΙΗΜΑ

…τώρα
-κάπου στο τέρμα-
δε μιλούν
μόν΄ αφουγκράζονται
έτοιμοι
για ότι χρειαστεί
ν΄ αγωνιστούν
να ηττηθούν
να κλάψουν…