Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Σε έναν άλλον (κόσμο) με αγάπη


photo by Aerostatik (http://aerostatiks.blogspot.com)


Η αλήθεια είναι πως ονειρεύομαι πολύ. Ίσως γιατί κοιμάμαι πολύ. Όταν κοιμάμαι βλέπω καλύτερα. Κάποτε είχα ονειρευτεί να ζήσω μαζί σου, ήμασταν λέει αόρατοι, είχαμε στους καρπούς και τους αστραγάλους μας κάτι ξεφτισμένα κομμάτια σπάγκου -σημάδι πως τα είχαμε καταφέρει μια χαρά, είχαμε δραπετεύσει. Τώρα ζούσαμε ευτυχισμένοι κάτω από έναν ήλιο όχι μεγαλύτερο από ένα αυγό ή στην καρδιά μιας παπαρούνας. Μια τεράστια καμηλοπάρδαλη των δυτικών πόλεων μας είχε υιοθετήσει και θα μας προστάτευε για πάντα. Μια μέρα καθώς περνούσαμε έξω απ' το νεκροταφείο, κάτω από τον μικρό μας ήλιο-αυγό, βρεθήκαμε -ποιός ξέρει πώς;- σ' έναν τσιμεντένιο τούνελ τόσο μαύρο που ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια με την τόση σκοτεινιά του. Τότε μου έπιασες τα χέρια και είπες θα μου λύσεις τα κομμάτια του σπάγκου και θα μου αγοράσεις ένα ωραίο χρωματιστό βραχιόλι. Τα πέταξες σ΄ εναν ατέλειωτο φωταγωγό ή σε μια αχανή λεωφόρο απ’ την ταράτσα του ουρανοξύστη, δε θυμάμαι καλά, κι εξάλλου εσύ πάντα ξέρεις καλύτερα.

Σήμερα αγόρασα ένα αεροπορικό εισιτήριο, θέλω να φύγω για μια άλλη χώρα, δεν ξέρω αν θέλω να σε ξαναδώ. Θέλω δηλαδή αλλά εσύ μου λες πως δεν περιμένεις τίποτα και μετά όλο κάτι περιμένεις. Γι΄ αυτό θα φύγω. Θα πάρω ένα όπλο μαζί μου και θα σκοτώσω όλες τις αναμονές. Θα με συλλάβουν σε κάποιο αεροδρόμιο. Θα δραπετεύσω ξανά. Ξέχασες το βραχιόλι. Θα ξεκινήσω ένα ταξίδι αναζητώντας ξεφτισμένα κομμάτια σπάγκου, γιατί δε με ρώτησες; Δεν ξέρεις ποιά είμαι; Είναι λογικό γιατί δεν είμαι καμία, ίσως ένα μικρό κόκκινο αποτύπωμα ή λίγο αίμα πεταμένο στον καθρέφτη του μπάνιου –πώς βρέθηκα εκεί;- ή ένα περίγραμμα με κιμωλία στην άσφαλτο, ναι ναι αυτό είμαι και έχω μια κίτρινη κορδέλα να με προστατεύει που πάνω της γράφει τη βιογραφία μου – σίγουρα από κάποιον που είναι πολύ φίλος μου και ξέρει καλά γράμματα.

Μια άλλη φορά ονειρεύτηκα πως ήμουν κάτω από τη γη και σε ακολουθούσα. Όχι σκόπιμα, απλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Στεκόμουν ανάποδα και τα πέλματά μας θεωρητικά θα εφάπτονταν αν δεν μας χώριζε αυτό το χώμα και οι χίλιάδες νεκροί που βαριανασαίνουν μέσα του. Και τότε μου ήρθε μια ιδέα. Παρακαλούσα να πεθάνεις, γιατί μόνο έτσι θα είχα πιθανότητες να σε συναντήσω.

Όταν τελικά πέθανες μετά από χρόνια το όνειρο είχε τελειώσει. Δεν στο 'χω πει ποτέ, αλλά πέθανα κι εγώ μετά από μία στιγμή. Δεν το μετανιώνω. Νομίζω πως πριν γεννηθώ ακόμα είχα ονειρευτεί να σε συναντήσω. Αλλά ξύπνησα τόσο τρομαγμένη εκείνη τη νύχτα, που έβαλα το όνειρο σ΄ ένα μικρό κουτί και το άφησα σε μια θυρίδα στην τράπεζα.

Έτσι καταφέρνουμε να ζούμε για πάντα εμείς οι δύο, τόσο ευτυχισμένοι που δεν ανοίξαμε ποτέ τα μάτια μας να κοιταχτούμε. Τόσο ασφαλείς.

ε.σ.

6 σχόλια:

  1. Βρίσκω μια εκλεκτή, αθέλητη εικάζω, συνομιλία -μα, ίσως κιόλας ν' απατώμαι- με το εξής καρυωτακικό παράθεμα (απ' το ποίημα Ύπνος):

    Γλυκὰ θὰ κοιμηθοῦμε σὰν παιδάκια
    γλυκά. Κι ἀπάνωθέ μας θὲ νὰ φεύγουν,
    στὸν οὐρανό, τ'ἀστέρια καὶ τὰ ἐγκόσμια.
    Θὰ μᾶς χαϊδεύει ὡς ὄνειρο τὸ κύμα.
    Καὶ γαλανὸ σὰν κύμα τ'ὄνειρό μας
    θὰ μᾶς τραβάει σὲ χῶρες ποὺ δὲν εἶναι.

    Πάνω ακριβώς σ' αυτές τις "χώρες που δεν είναι" βρίκει έδαφος ο χαρακτήρας του κόσμου που οικοδομείς (μια μείξη ιδιότυπου συμβολισμού και εξομολογητικής ενατένισης) με αποκορύφωση την πιο υπερβατική κατά εμέ σκηνή-παράγραφο, αυτή της νοερής αντάμωσης, όπου τα υπόγεια βήματα του ενός ακολουθούν με ακρίβεια τα επίγεια του άλλου, έως την πλήρη ταύτιση τους - στον μεγάλο Ύπνο.
    Μέρα που είναι όμως, Καλή ανάσταση.

    Ισίδωρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω πως είναι επειδή στο όνειρο γνωρίζουμε όλη την Αλήθεια...και κανένα φως μέρας δεν μας λυτρώνει τελικά
    γι' αυτό κι εγώ πάντα μόνο στο όνειρο βρίσκω να παρηγορούμαι κάπως.από παιδί.και κυρίως στους εφιάλτες,φροντίζω να μην ξυπνάω, κι ας κλαίω απο αγωνία...
    Καλά ξύπνησα σήμερα!Να'σαι καλά Ειρήνη, που όλες σου οι λέξεις βρίσκουνε κέντρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαίρομαι τόσο Σοφία για το ωραίο ξύπνημα, ας συνεχιστούν τα όνειρα να έρχονται κι αυτά του ύπνου αλλά κι εκείνα της μέρας για να σταματήσουμε πια να νοσταλγούμε πιο ανέμελες εποχές. Λέω τώρα.. Πολλά φιλιά!!

    Ισίδωρε, ευχαριστούμε ακόμα μια φορά για την ανάγνωση!

    Χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πολύ δυνατό...όμορφο και δυνατό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. χαίρομαι που δημοσιεύσατε μια φωτογραφία που έχω προσωπικά τραβήξει...
    HELSINGOR ΔΑΝΙΑ 2009...
    http://aerostatiks.blogspot.com/2009/02/det-lille-apotek.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή