Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Suicidal


Ο άντρας ξυπνάει κάθε πρωί στις οχτώ, κλείνεται σ’ ένα δωμάτιο και κατασκευάζει μνήμες. Έχει πολλά υλικά και όλα τα χρώματα, τις φτιάχνει ανάλογα με τα κέφια του. Μόλις κλείσει οχτάωρο, το μεσημέρι, σταματάει. Τότε, αρχίζουν να του χτυπάνε το κουδούνι διάφοροι μυστήριοι τύποι, διάφανοι από την αϋπνία. Εκείνος μπορεί και τους βλέπει, γιατί έχει κατασκευάσει κάποτε για τον εαυτό του μια μνήμη διάφανων ανθρώπων. Αγοράζουν τις καινούργιες μνήμες όσο όσο, και φεύγουν ευτυχισμένοι. Κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει μια ξένη μνήμη, είναι ανήθικο. Τις νύχτες που ο άντρας ξεκουράζεται, οι διασώστες έχουν πολλή δουλειά. Η πόλη γεμίζει διάφανα πτώματα, βρίσκονται στα πιο απίθανα σημεία. Κρεμασμένα στη γέφυρα , στριμωγμένα στα πορτ μπαγκάζ, κουλουριασμένα σα γάτες στις ρόδες φορτηγών, σε τηλεφωνικούς θαλάμους, στους αρμούς των πεζοδρομίων, μέσα σε γραμματοκιβώτια. Η αστυνομία αναζητά συνεχώς κόσμο να αναγνωρίσει τα πτώματα. Νεκροί ή ζωντανοί, κανείς δε θυμάται τίποτα, κι έτσι η διαδικασία αυτή κρατάει για χρόνια. Οι νεκροί μπαίνουν σε μεγάλα ψυγεία, οι κατασκευασμένες μνήμες γίνονται πολύχρωμα παγάκια και λαμπυρίζουν αιώνια. Ο ζωντανός αυτός άντρας μια φορά, έκανε το χρέος του.

ε.σ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου