Κάποτε μια γυναίκα κάπνισε με μανία. Κάπνισε μια παρατεταμένη σιωπή στην οποία για πρώτη φορά δεν το έβαλε στα πόδια, κάπνισε μια κρίση πανικού σε μια πολύβουη κεντρική πλατεία, κάπνισε μια συνάντηση μ΄έναν άγνωστο στην οποία ένιωσε κάπως άβολα, κάπνισε ένα απρόσμενο χάδι από αγαπημένο πρόσωπο, κάπνισε μια τελεσίδικη απώλεια κάποιου που αγάπησε πολύ, κάπνισε ένα παράπονο που δε βρήκε ποτέ δρόμο στη φωνή, κάπνισε μια χρόνια αναμονή μιας τρυφερής σκηνής, κάπνισε κάποιες ξέμπαρκες ενοχές, κάπνισε λέξεις που ψιθύρισε στο σκοτάδι, κάπνισε μνήμες από προδοσίες, κάπνισε αγχωμένα πρωινά ξυπνήματα, κάπνισε κάτι ακατανόητα όνειρα, κάπνισε το παραμύθι που της αφηγήθηκε μια γυναίκα ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, κάπνισε, κάπνισε, κάπνισε. Και έπειτα έβηξε.
α.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου