Κάποτε, ένας άντρας ξέχασε το όνομα του. Θυμόταν που απέκτησε όλες τις ουλές στο σώμα του, αλλά όχι το όνομα του. Θυμόταν γιατί έκτισε εκείνον τον τοίχο μπροστά από τους ανθρώπους, αλλά όχι το όνομα του. Θυμόταν πότε φύτρωσαν κάγκελα στην πόρτα του, αλλά όχι το όνομα του. Θυμόταν πότε αγόρασε αυτές τις βαριές κουρτίνες, αλλά όχι το όνομα του. Θυμόταν πότε άφησε απλήρωτο το τηλέφωνο, αλλά όχι το όνομα του. Θυμόταν πότε κλείδωσε όλες τις πόρτες, αλλά όχι το όνομα του. Έτσι, που ήρθαν τα πράγματα, μάλλον δε θα του χρειαζόταν πια. Δεν ήταν ανάγκη να συστηθεί σε κανέναν.
α.κ.
Το μεγάλο στοίχημα για τον αναγνώστη είναι να μπορέσει να διαβάσει το κείμενο χωρίς να χρειάζεται τις δυο τελευταίες φράσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μεγάλο στοίχημα για το συγγραφέα είναι να μπορέσει να απαλλαγεί από την πεποίθηση ότι ο αναγνώστης χρειάζεται τις δυο τελευταίες φράσεις.
Μου αρέσει.
Ο τίτλος άστοχος: Διάβασα ένα "Παραμύθι χωρίς όνομα", όχι μια Ιστορία ονόματος.