Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Ιστορία Σταδιοδρομίας


Ήταν κάποια η οποία ήθελε, όταν μεγαλώσει, να γίνει διαφημιστικό σποτ. Είχε κουραστεί με το σπίτι της και τους φίλους της και τους γονείς και τους δασκάλους. Σχεδίαζαν τη ζωή της με έναν τρόπο που της διέφευγε. Ήξερε φυσικά πως η ζωή της θα διαρκούσε λίγα δευτερόλεπτα τηλεοπτικής προβολής. Θα στριμωχνόταν ανάμεσα σε ειδήσεις και τηλεπαιχνίδια, σε δακρύβρεχτα σήριαλ και απευθείας τηλεοπτικές συνδέσεις, αλλά θα δημιουργούσε επιτέλους ένα χώρο όπου θα συμβαίνουν όλα με πρόγραμμα, χρονομετρήσεις αενάως μέσα στην επανάληψη. Υπήρχαν βέβαια και τα περιοδικά, και το ραδιόφωνο και οι γιγαντοαφίσες και τα κάρτ ποστάλ και το Διαδίκτυο. Θα έμπαινε σε όλα τα μέσα...Και εκατομμύρια μάτια, εκατομμύρια χέρια και αυτιά θα διψούσαν για την παρουσία της. Ήταν ένας τρόπος να ζήσει για πάντα. Στα χείλη νέων ανθρώπων που δεν έχει γνωρίσει ποτέ, θα κρεμιόταν στην πόλη, θα εισέβαλλε στα ερτζιανά την ώρα που ένα ζευγάρι φιλιόταν ή κάποιος οδηγός τράκαρε...Θα έμπαινε μέσα σε όλα. Θα ήταν όλα...Και παντού...Μια εικόνα χαραγμένη στα εγκεφαλικά κύτταρα της πόλης...Ένα μουσικό μπακγκράουντ σε νύχτες μοναξιάς, σε εμπορευματικές διαδρομές...Είχε αποφασίσει άλλωστε ότι θα ήταν μια επιτυχημένη διαφήμιση. Χαρούμενη και ερωτική, έξυπνη και κινηματογραφική...Θα κέρδιζε βραβεία σε φεστιβάλ, θα την διαπραγματεύονταν διάσημες εταιρίες του χώρου...Κι όταν τα χρόνια θα περνούσαν, εκείνη θα έμπαινε με τη σειρά της στην Ιστορία, σα μια πρωτοποριακή κίνηση στο χώρο των διαφημιστικών, σε βιβλία και χρονικά και αφιερώματα. Θα είχε κρυφά νοήματα που θα λειτουργούσαν στο μυαλό χιλιάδων ανθρώπων και θα ήταν σα να ζούσε κι εκείνη μέσα τους... Μια δυνατή στιγμή και έπειτα θα περιπλανιόταν σε διάρκειες επικοινωνιακού χρόνου. Να γεμίζει χώρους, χρόνους, σκέψεις κενές...Θα έδινε στο βασίλειο του τίποτα την μαγική εικόνα της...
Πέρασε μέρες ολόκληρες στο δωμάτιο της δουλεύοντας το σενάριο, γράφοντας μουσικά κομμάτια, σχεδιάζοντας σελίδες...Η ιδέα που την γοήτευε περισσότερο ήταν ότι θα μπορούσαν να την βλέπουν άπειρα μάτια τηλεθεατών ταυτόχρονα σε πολλά μέρη του κόσμου...Θα την πρόσεχαν επιτέλους...Θα ήθελαν να ακούσουν τι θέλει να τους πει...Με έναν τρόπο θα γινόταν σημαντική...Σκέφτηκε πολλές φορές ότι ίσως είναι παράξενο να θέλει κάποιος να γίνει διαφήμιση...Αλλά όλοι θέλουν να γίνουν κάτι όταν μεγαλώσουν...Είναι σπουδαίο να θέλεις να γίνεις κάτι...Άλλοι θέλουν να γίνουν πρωτοσέλιδο ή εξώφυλλο ακόμα κι αν φώναξαν σε ένα κανάλι «Σκατά στην κοινωνία του θεάματος»... Αυτοί μέσα σε λίγες μέρες καταλήγουν σε κάδους ανακύκλωσης ή στις χωματερές της πόλης...Εκείνη όμως;

α.κ.

2 σχόλια:

  1. Το θέαμα όσο περισσότερο πείθει για την μή ύπαρξή του, τόσο πιο δυνατό είναι και το θλιβερό είναι ότι η προσδοκία σε συνεπαίρνει καμία φορά, μέσα από τη φιλοδοξία - παράγωγο του θεάματος.

    Ας ζούσαμε μόνο με ότι είμαστε και όχι για αυτά που θέλουμε κάθε στιγμή, αληθινά χωρίς σκοπιμότητα.

    Ωραία ιστορία,
    Κώστας Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κάποτε θα ήταν έτσι ,πράγματι
    κλέιδωμα στο δωμάτιο,σημειώσεις σε χαρτιά
    αμετρητα ξενυχτια, υπο-λογισμοί...
    τώρα ανοιγεις ενα κανάλι στο γιουτουμπ
    λες πέντ/εξη μαλακίες στην κάμερα
    και είσαι μέσα στο θέαμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή