Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

no pencils for the poor


Καμιά φορά- χωρίς να το θέλω- σκέφτομαι πως κάποτε δε θα χρειάζεται να γράφω γιατί δε θα έχω τίποτα να γράψω. Τότε θα αγοράσω ένα κλουβί κι αυτό θα περιφέρεται μόνο του από δωμάτιο σε δωμάτιο, κι όταν θα ‘χω κέφια θα το βγάζω βόλτα στο δρόμο κι ύστερα κάποιος θα φωνάξει Έ! Εσύ! Ποιός θα είναι αυτός και γιατί δεν θα ξέρει το όνομά μου; Δε θα γυρίσω. Θα είμαι μόνη, με κάτι ρούχα πολύ παράταιρα μεταξύ τους, που καθόλου δε θα με κολακεύουν κι έτσι καθόλου δε θα σ’ αρέσω, καθόλου γιατί θα ‘χω μπερδέψει τα νούμερα και τα χρώματα, δεν θα ξέρω γιατί στο διάολο τα αγόρασα, θα ‘χω ξεχάσει να φορέσω παπούτσια και θα κρυώνω. Θα σκέφτομαι πως κάποτε δεν ήταν έτσι τα πράγματα αλλά δε θα μπορώ να θυμηθώ πότε και γιατί άλλαξαν. Θα φυσάει, θα μπλέκομαι μέσα σε φύλλα σε χαρτιά και νάυλον σακούλες. Ύστερα θα παίρνω αγκαλιά έναν τέλειο κύκλο, ένα τιμόνι ολοστρόγγυλο και θα φεύγω από δω. Δε θα ψάχνω για βενζινάδικο γιατί θα ‘χω ήδη φροντίσει να φορτωθώ στην πλάτη μου χιλιάδες λέξεις και σκέψεις προς καύσιν και θα τρέχω, θα τρέχω ώσπου να μου κοπεί η ανάσα, και τότε θα ‘ναι που θα ‘χω ήδη φτάσει. Χωρίς μολύβι πια.
Δεν θ' αργήσω.

ε.σ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου