Μέσα στα θραύσματα της απώλειας πασχίζω να ανασυνθέσω στις μνημονικές εγγραφές των γέλιων/χαραγμένα στο τραπέζι/στην πολυθρόνα/στα εγκεφαλικά στρώματα που κυλιστήκαμε /επιστρέφω/ καθαρός πόνος/ το πρόσωπο ίδιο/ οι αιώνες που πέρασαν πέρασαν μόνο στα κομμένα νύχια/ και τα μαλλιά/ ίσως και στα άγνωστα πρόσωπα που στοιβάχτηκαν στα μάτια μας/ λέξεις/ εκθέματα από πρόσφατες ανασκαφές/ σχεδιασμοί μιας εκδίκησης στην κόψη του τυχαίου/ σε αθώες ερωτήσεις στριμώχτηκε μια φευγαλέα επιθυμία που σφήνωσε στο παράθυρο/χτύπησε/ γύρισε πίσω και με κάρφωσε κατευθείαν στο στήθος/η άγνοια των μορφασμών/ και ο στρόβιλος της μέρας να με στέλνει κατευθείαν στο άπειρο/ πάλι μακριά σου/ η φωνή/ να νανουρίζει μέσα μου ανήσυχα βρέφη/ να πω τη λέξη ολόκληρη/ σήμερα θα φάω όλο μου το φαγητό/ ο πόνος κατοικεί στο στομάχι/και κάπως έτσι ημερεύει.
α.κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου