Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Ξεχειλίζω μαύρο


Ι
Μια ρυτίδα χάραξε στο πρόσωπο μου
την ανείπωτη γραφή των μορφασμών.

ΙΙ
Άρρωστη η ομορφιά στο πρωινό παράθυρο.
Θρυμματισμένες λέξεις ληγμένων προσευχών.
Ανακύκλωση φθόγγων.

ΙΙΙ
Κουβάρι.
Το κεφάλι μου κουβάρι.
Ψάχνω την αρχή του νήματος
να ξεκινήσω να ξετυλίγω αυτόν τον στρογγυλό όγκο
-λέξεις, μνήμες και σιωπές-
αλλά τίποτα.
Κάπου εκεί μέσα
βρίσκομαι τυλιγμένη κι εγώ.
Ό,τι ειπώθηκε.
Ό,τι ξεχάστηκε.
Θέλω να έρθει κάποιος και ν΄αρχίσει να με ξεπλέκει.
Κι έπειτα να με πλέξει βελονάκι.
Και στις γιορτές να με στρώσει στο τραπέζι
με τα καλά μαχαιροπήρουνα και κεράκια.
Έτσι, να δοθεί ένας τόνος γιορτής
στο κουρασμένο μου μυαλό.

VI
Άλλοτε γίνομαι καρέκλα
Άλλοτε χτύπος ρολογιού
Άλλοτε κούνια
Άλλοτε καθρέφτης
Άλλοτε τρένο
Άλλοτε κρεμάστρα
Άλλοτε φέρετρο.
Είναι και κάτι φορές που παίρνω ανθρωπόμορφη όψη.
Και τότε τρομάζω.

V
Και στις άχρωμες μέρες θα ψάχνω για λίγο πράσινο
Γιατί χρόνια ξεχειλίζω μαύρο.


α.κ.

4 σχόλια:

  1. χρόνια τώρα ξεχειλίζω κίτρινο...

    http://christoller.blogspot.com/2010/02/jaune.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και στις άχρωμες μέρες θα ψάχνω για λίγο πράσινο
    Γιατί χρόνια ξεχειλίζω μαύρο.
    Τα χρόνια ξεχειλίζουν της ορμής και της ανάτασης το συναίσθημα
    Μου άρεσε η ανάρτηση σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή