Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Άνεργοι Καλικάντζαροι Διαδηλώνουν


φοράω ένα μαύρο ρούχο ένα ολόμαυρο κατάμαυρο ρούχο στέκομαι λίγο καλύτερα και χτυπάω την πόρτα μου ανοίγει μια πολύ ευγενική κυρία με άσπρα μαλλιά και άσπρα ρούχα κάτασπρα ολόασπρα ρούχα πολύ ευγενική στ' αλήθεια μου γνέφει να περάσω περνάω προχωράω στο μακρύ διάδρομο στον ατέλειωτο διάδρομο και μετά από είκοσι μία ημέρες φτάνω στο μεγάλο στο τεράστιο σαλόνι με την πολυθρόνα στη μέση και τις παλιές κουρτίνες το βήμα μου βαραίνει έχω εξαντληθεί από το περπάτημα τόσων ημερών χωρίς παύση χωρίς διάλειμμα χωρίς άλλο κουδούνι πέρα απ' αυτό που χτύπησα πριν είκοσι μία μέρες το βήμα μου βαραίνει πλησιάζω την πολυθρόνα τη μοναδική πολυθρόνα τη μόνη της μόνη πολυθρόνα εν μέσω αχανούς σαλονιού και μου φαίνεται κάπως σαν συνωμοτικά να μου κλείνει το μάτι κάθομαι στην αγκαλιά της βγάζω το μάυρο το κατάμαυρο ρούχο και βάζω τα κλάματα

ε.σ.

2 σχόλια:

  1. Σε μαύρα σαλόνια η σιωπή μας κάθεται σε τοίχους και κολλάει τις κουρτίνες συνομωτικά καθώς πάλι χρειαζόμαστε χρόνο να στρώσουμε τραπέζι στα φαντάσματα κρυμμένα με τέχνη κάτω απ' τα ρούχα της χρωματιστής ντουλάπας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. να υποθέσω ότι έχεις μαύρα μαλλιά ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή