Κανένας δεν έρχεται πια να χτυπήσει την πόρτα. Να δεις που φταίει η βροχή, η ασταμάτητη βροχή, και το κρύο. Μια μέρα μου κλείνεις ένα ραντεβού κι όταν έρχομαι δε με βλέπεις. Καθόμαστε ακίνητοι σ' αυτή τη γωνία, πλάτη με πλάτη και περιμένουμε να περάσει κάπως η ώρα, περιμένω μόνο να φύγω, δεν πατάω καθόλου στο τώρα, ακούω ήδη τα παπούτσια μου να βηματίζουν στο αύριο. Χαμένοι χρόνοι, ψυχοτρόποι τόποι, πολύχρωμα διαστημικά φαρμακεία. Αποκεφαλίζω μία μία τις μέρες και τις πετάω ξανά στη θάλασσα. Πού θα πάει, θα φυτρώσει μια νέα αγάπη, θα μπορώ να πω πως δεν πήγε χαμένο τόσο νερό απ' τα σύννεφα απ' τα μάτια τόσα αστέρια.
ε.σ.
*sketch: Giorgos Tsopanos
