Έσχατο ποίημα

artwork by Giorgos Tsopanos

Και να κάθομαι αμέριμνη στο γραφείο
στο τραπέζι
στο κρεβάτι
και να γυρνάω απότομα το κεφάλι
και να με κοιτάτε όλοι με μια τεράστια απορία

όχι δε με φώναξε κανείς

Θα έρθει μια μέρα
που όλοι όσοι φώναξαν το όνομα μου
θα σταθούν μπροστά μου
μπροστά σας
και θα ομολογήσουν μια αλήθεια
που εγώ δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να αποδείξω
κι εσείς εξάλλου
ποτέ δεν πιστέψατε

και θα επιστρέψουν εκείνες οι μέρες που μπαίνατε στο δωμάτιο
χωρίς να χτυπήσετε την πόρτα
και οι φωνές κρυβόντουσαν στο στομάχι μου
-είχε πάντα ζέστη και κάτι να τσιμπήσουν-
ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ
οι πνιγμένοι από ένα δουλεμπορικό που ναυάγησε
κρεμασμένο σε μουσείο περιωπής
μανάδες που πέθαναν στη γέννα
αυτόχειρες που το μετάνιωσαν αφότου είχε γίνει το κακό

να μου ζητούν να τους αναστήσω

και έτσι

να φτάσουν
να θηλάσουν
να ξεσπάσουν αλλού αυτόν τον άγριο θυμό.

α.κ.