Μικρές ενδοφλέβιες υποθετικές

Και εκείνο το γέλιο
όταν έπεσε στο πάτωμα
πόσο εύκολα έγινε κομμάτια

Ένα σπασμένο γέλιο

να αντηχεί στη βουή του κόσμου
οτι κάποτε
προσπαθήσαμε για λίγη χαρά
Και ότι ίσως
μας δόθηκε λίγη χάρη

Αν όλα άρχιζαν ξανά

Αν



Το μυαλό μου
απλωμένη μπουγάδα
να στεγνώσουν τα τραύματα

Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν

Μέσα στα συντρίμμια της γλώσσας
ψάχνω μια σύνταξη
να αρθρώσει το άρρητο

Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν


Θα ακονίσω τις πιο αιχμηρές σιωπές
να μαχαιρώσω τη φλυαρία του κόσμου

Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν

Να φτιάξω έναν τρόπο καινούργιο
με μεταχειρισμένα υλικά

Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν

Επιθυμώ μια γραμμή αγάπης
να χαρακώσει τις πτυχώσεις του εγκεφάλου μου

Αν όλα άρχιζαν ξανά
Αν

Μικρές ενδοφλέβιες χαράς
στα θολωμένα ξημερώματα

α.κ.

Νεγκατίφ

Δεν έχω σπίτι.
Ζω σε ένα παλιό ενυδρείο. Βγαίνω μόνο για να το καθαρίσω κι ύστερα πάλι μέσα. Δεν έχει πόρτα, οι φίλοι μου δε μ' επισκέπτονται, δεν ξέρουν -λένε- από πού να μπουν. Καμιά φορά κάποιος μου πετάει μια παλιά εφημερίδα που λιώνει μες στο νερό πριν προλάβω να τη διαβάσω, κι έτσι κρυώνω περισσότερο.
Δεν έχω σπίτι.
Ασχολούμαι συνεχώς με μπουρμπουλήθρες και καμιά φορά κοιτάζω την ουρά μου και γελάω. Μετά από λίγο δε θυμάμαι τίποτα.
Δεν έχω σπίτι. Μόνο νερό. Ούτε να κολυμπήσω ξέρω, κι ούτε έχω ποτέ διψάσει.

ε.σ.

Ξεχειλίζω μαύρο

Ι
Μια ρυτίδα χάραξε στο πρόσωπο μου
την ανείπωτη γραφή των μορφασμών.

ΙΙ
Άρρωστη η ομορφιά στο πρωινό παράθυρο.
Θρυμματισμένες λέξεις ληγμένων προσευχών.
Ανακύκλωση φθόγγων.

ΙΙΙ
Κουβάρι.
Το κεφάλι μου κουβάρι.
Ψάχνω την αρχή του νήματος
να ξεκινήσω να ξετυλίγω αυτόν τον στρογγυλό όγκο
-λέξεις, μνήμες και σιωπές-
αλλά τίποτα.
Κάπου εκεί μέσα
βρίσκομαι τυλιγμένη κι εγώ.
Ό,τι ειπώθηκε.
Ό,τι ξεχάστηκε.
Θέλω να έρθει κάποιος και ν΄αρχίσει να με ξεπλέκει.
Κι έπειτα να με πλέξει βελονάκι.
Και στις γιορτές να με στρώσει στο τραπέζι
με τα καλά μαχαιροπήρουνα και κεράκια.
Έτσι, να δοθεί ένας τόνος γιορτής
στο κουρασμένο μου μυαλό.

VI
Άλλοτε γίνομαι καρέκλα
Άλλοτε χτύπος ρολογιού
Άλλοτε κούνια
Άλλοτε καθρέφτης
Άλλοτε τρένο
Άλλοτε κρεμάστρα
Άλλοτε φέρετρο.
Είναι και κάτι φορές που παίρνω ανθρωπόμορφη όψη.
Και τότε τρομάζω.

V
Και στις άχρωμες μέρες θα ψάχνω για λίγο πράσινο
Γιατί χρόνια ξεχειλίζω μαύρο.


α.κ.