Είσαι εδώ. Στέκεσαι στην πόρτα. Στέκομαι στο πλάι σου. Πλάι μου εσύ, μόνο ανασαίνεις. Ακούω την ανάσα σου. Ακούς την αγωνία μου; Ακούω τα βήματά σου καθώς περπατάς πάνω στον τοίχο. Περπατάς, περπατάς, ύστερα παίρνεις μια βαριά και τον γκρεμίζεις. Μετά όλα ήρεμα, όλα εν τάξει. Νομίζω όμως ότι μου άρεσε ο τοίχος. Αυτός που γκρέμισες. Έτσι νομίζω. Νομίζω ότι μου άρεσε κι ο ήχος. Από τη βαριά. Έτσι λέω, νομίζω. Και καμιά φορά- μην το πεις πουθενά- νομίζω ότι ανάβουν πολύχρωμες λάμπες στις εισόδους των γύρω σπιτιών κι ακούγονται από μέσα τέτοια ίδια γκρεμίσματα και γέλια. Και καμιά φορά- πιο σπάνια- και ουρλιαχτά και κλάματα. Γιορτή είναι αυτό; Δε νομίζω, δε γνωρίζω ακόμα, μόνο υποθέτω.
Προς το παρόν σβηστά όλα τα φώτα. Το φιλμ καμένο. Οι τοίχοι στη θέση τους. Μόνο καληνύχτες.
(ε.σ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου