Ήταν κάποιος που ένα βράδυ έπεσε στο κρεβάτι και ξύπνησε όρθιος, κοιτάζοντας κατά πρόσωπο ένα δωμάτιο με καθρέφτες. Ήταν η εποχή του εμφυλίου. Οι γνωστοί, χρόνια τώρα, τον φώναζαν «δολοφόνο», αλλά ποτέ δεν κατάλαβε γιατί. Ίσως εκείνα τα βατράχια που είχε σκοτώσει μικρός στις όχθες ενός χειμωνιάτικου ποταμού. Ίσως πάλι όχι. Στάθηκε όρθιος πιέζοντας δυνατά τα πόδια του στο πάτωμα. Δεν κοιμόταν. Ξαφνικά, ένιωσε μια παγωμένη αίσθηση αντικειμένου πάνω στο πίσω μέρος του λαιμού του, ακριβώς στο σημείο κάτω από το δεξί του αφτί. Γύρισε το κεφάλι απότομα...Κι έπειτα ένας κρότος. Σαν πυροβολισμός. Μετά θραύσματα δωματίου στο χώρο από παγωμένα κομμάτια θλιβερών αντανακλάσεων. Κι έπειτα... Η επανάληψη... Η επανάληψη...Να στρέφει το πρόσωπό του, ένας ήχος... και Να στρέφει το πρόσωπό του, ένας ήχος... και Ήταν κάποιος που ένα βράδυ έπεσε στο κρεβάτι και ξύπνησε όρθιος κοιτάζοντας κατά πρόσωπο ένα δωμάτιο με καθρέφτες. Ήταν η εποχή του εμφυλίου. Οι γνωστοί, χρόνια τώρα, τον φώναζαν «δολοφόνο», αλλά ποτέ δεν κατάλαβε γιατί. Ίσως εκείνα τα βατράχια που είχε σκοτώσει μικρός στις όχθες ενός χειμωνιάτικου ποταμού. Ίσως πάλι όχι. Στάθηκε όρθιος πιέζοντας δυνατά τα πόδια του στο πάτωμα. Δεν κοιμόταν. Ξαφνικά, ένιωσε μια παγωμένη αίσθηση μέσα στην παλάμη του δεξιού του χεριού, ανάμεσα στα δάχτυλα. Οι πολλαπλοί καθρέφτες και οι ψυχρές αντανακλάσεις εαυτού με το δεξί χέρι υψωμένο, σχηματίζοντας ορθή γωνία με τον κορμό. Το χέρι του δείχνοντας το είδωλο. Το είδωλο σημαδεύοντας το πρόσωπο. Το πρόσωπο, σε έναν ψυχρό πολλαπλασιασμό πάνω σε συμπαγή θραύσματα σε ένα παράξενο γυαλιστερό σύμπλεγμα που συνήθως ονομάζεται «καθρέφτης». Κι έπειτα ένας πυροβολισμός. Και μετά, κομμάτια αποσπασμένα από σκληρό σώμα με θραύση, ιπτάμενα στο χώρο σε αργή κίνηση. Κομμάτια κρύων πένθιμων αντανακλάσεων. Σε επανάληψη...Το ίδιο καρέ να αντικατοπτρίζεται, να αντανακλάται, να ανατυπώνεται, να αναπαράγεται... «Σατανική η επανάληψη των ένοχων ιστοριών μας». Είπε ένας απλός δολοφόνος ομοιώματος εγκλεισμού...
(α.κ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου