Δύο φιλοξενούμενες μαζί: Δέσποινα Γερασιμίδου- Βάλια Τσιριγώτη

Δέσποινα Γερασιμίδου
Το τελευταίο ποίημα της χρονιάς;


Άκουσε να δεις.
Να ακούσεις, να δεις, να πεις
και μετά να καταπιείς.
όλες τις λέξεις που άκουσες. μονορούφι.
για να τις ξεράσεις μετά στο επόμενο θύμα.
και να' ταν και κανένας μορφωμένος;
ούτε το σχολειό δεν είχε τελειώσει.

--
όταν καταπίνω λέξεις, φουσκώνει το στομάχι μου.
μία δυσφορία. και μετά το ακαταλόγιστο.
όχι που θα έφταιγα εγώ, που είν' τόσο βαριές οι λέξεις!

--
τι λες;
έχεις καμιά ωραία λέξη για σήμερα;
είμαι θεονήστικη, στο υπόσχομαι!
δε θα μου πέσουν βαριές.
λέγε.
-Ναβουχοδονόσορ

--
μερικές λέξεις είναι τόσο ψηλές
που δεν τις φτάνω.

--
εμένα μ' αρέσουν οι κοντές.
οι αμέτρητες λέξεις.

--
απ' αυτές που τάχα μ' μπορείς να βγάλεις
κάτι το υψηλό.

--
και μετά απ' αυτό το χωρίς νόημα μακρινάρι που σας έγραψα,
λέω να τις βάλω για ύπνο.
τις λέξεις.
τι νομίζετε; δε θέλουν κι αυτές ξεκούραση;

--
εγώ και οι λέξεις αυτού του ποιήματος
σας καληνυχτίζουμε και σας ευχόμαστε
μία χρονιά γεμάτη λέξεις!


artwork by Giorgos Tsopanos

Βάλια Τσιριγώτη
Πολιτισμική διαχείριση: ΧΩΡΙΣΜΟΣ


Aφού ξεκοκκαλίσαμε τις σάρκες μας
και μείναμε λειψοί
-κι αφού τα χαμε πια σκοτώσει όλα
και τι προσμέναμε δεν ξέραμε-
χύναμε κροκοδείλια δάκρυα
να ξεπλυθεί η μπανιέρα
μη δουν οι γείτονες τα αίματα.
Η μόνη προδοσία μας
η μυρουδιά των απολυμαντικών
στα βαθουλώματα που αφήνουν οι κυνόδοντες.
Ο μεγαλύτερος μας φόνος,
να πνίγουμε τα βράδια
τα πλαστικά παπάκια μας.