Αυτές οι μέρες έχουν πάντα αίσιο τέλος
Μάγισσες ηττημένες που θα φύγουν
Χρυσές πλεξίδες σε παράθυρα που ανοίγουν
Δράκοι που πέφτουνε νεκροί από ένα βέλος
Μη βγεις ποτέ μέσα από τις σελίδες
Εκεί θα είσαι η δική μου αγαπημένη
Με μάγους και με ξωτικά τριγυρισμένη
κι απ’ τις δικές μου τις στεγνές ελπίδες
Θα ‘ρθω και θα σε πάρω κάποιο βράδυ
Σαν πρίγκιπας με το άτι σαν ιππότης
Κουτσός και μολυβένιος στρατιώτης
Ή ακόμα, με της μάχης το σημάδι
Σα βάτραχος, σαν κύκνος ή σα λύκος
Μα όπως και να ‘χει, πληγωμένος ως συνήθως
ε.σ.
Ή ακόμα, με της μάχης το σημάδι
ΑπάντησηΔιαγραφή..
σημαδεύεις σωστά πάντως. ωραία γραφή και καινούρια μου κάνει σε σχέση με τα άλλα σου.
Καταρχάς, και με όση ειλικρίνεια παρέχει το διαδίκτυο ως μέσον, ξεκαθαρίζω πως σέβομαι κάθε πνευματική δραστηριότητα και ειδικώς κάθε ποιητική. Δεν θα σου έγραφα αν δεν διέκρινα μια εκ των έσω δυναμική άκρως ενδιαφέρουσα που όμως σκοντάφτει σε τεχνικά θέματα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιλέγεις φόρμα σονέτου στις στροφές σου, δεκτόν, αλλά κάμποσοι στίχοι είναι άμετροι, μοιάζουν απλώς να κυνηγούν την ρίμα, η οποία με τη σειρά της, δυστυχώς, είναι πολυφορεμένη. Ομοιοκατάληκτες μετοχές, όπως επίσης και ρίμες με ρήματα μόνο, καλό είναι να αποφεύγονται: είναι εύκολη λύση.
Πρόσεξε λιγουλάκι και τις χασμωδίες σου: τρώνε συλλαβές και στονάρει ο ήχος του ποιήματος, κοινώς: μπερδεύεται η γλώσσα και η ανάσα.
Αυτά τα λίγα για αρχή, φοβούμαι ήδη μοιάζω αντιπαθής, ένεκα η διδακτική προστακτική, μα δεν έχω τέτοια πρόθεση.
Σε χαιρετώ,
γιάννης
Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, Γιάννη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνέστη, χαιρετισμούς κι από δω!!!! :-))
ΑπάντησηΔιαγραφήθα συμφωνήσω στα τεχνικά με το Γιάννη όμως εμένα το σχεδίασμα σονέτου που διάβασα μου αρέσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήδούλεψε το , η ιδέα είναι καλή...