Κάποιος περπατάει κρατώντας αγκαλιά ένα αναπηρικό καρότσι. Το αφήνει δίπλα στον κάδο απορριμάτων. Τι κανεις εκεί; του λέω. Κατέβασα τα σκουπίδια μου απαντάει, αυτό είναι όλο.
Κάποιος άλλος σκοτώνει ένα σπουργίτι. Το βάζει σ' ένα κλουβί και το αφήνει στο πεζοδρόμιο. Διαμπερές φέρετρο. Κάποιος άλλος γελά.
Ο τελευταίος πληρώνει μια περιουσία για ένα εισιτήριο του αστικού λεωφορείου και στο τέλος αρχίζει να περπατάει κλαίγοντας. Πάμφτωχος πια.
Περπλανώμενη αγωνία, κανείς τους δεν θα είναι πια ο ίδιος. Εσύ ακίνητος, παρακολουθείς κρυφά απ’ τη γωνία κι ύστερα
εξαφανίζεσαι.
Μα πώς γίνεται;
δε με ρώτησες ακόμα.
Θα σου πώ
ε.σ.
φωτο:Ειρήνη Σουργιαδάκη
έφυγα.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν ακούω,είμαι τυφλός,
το ίδιο και η γωνία που..
όχι.
το ίδιο κάνει,πέρασε
ξανά.
θά'μαι παντού